Zwemmen of verzuipen, voor velen een bekende Nederlandse uitdrukking en ik voel dat deze uitdrukking nu een beetje van toepassing is op mijn leven. Niet letterlijk, maar wel figuurlijk. Het is wel het eerste wat in me opkwam toen ik inspiratie zocht voor het schrijven van deze blog..
De laatste maanden schreef ik al veel over het teveel hooi op mijn vork nemen (om maar even bij de uitdrukkingen te blijven ;)). Eigenlijk is het deze keer niet veel anders: ik ben aan het ‘verzuipen’. Het is gewoon een terugkomend onderwerp in mijn leven de laatste weken, sorry not sorry. Alleen lukt het me niet goed om het tij te keren (see what I did there?..). De ene week denk ik: yes, het gaat de goede kant op. Maar de week erna is het weer hetzelfde liedje als de weken ervoor. Hoe dat komt? Meestal omdat er dingetjes tussendoor komen, ik geen nee kan zeggen of omdat ik iets graag wil doen, maar er niet aan toe kom of er geen energie voor heb.
Dan kun je zeggen: vraag om hulp, want er zijn altijd mensen die je kunnen en ook echt willen helpen bij het een of ander. Ja, dat is inderdaad zo. Maar juist dat is het moeilijke. Ik vind het lastig om sommige dingen uit handen te geven. Vooral als het om iets gaat wat ik zou gaan maken en ik daarvoor al de eerste stappen heb genomen, het heb gepresenteerd en de uitkomst echt in mijn hoofd heb zitten en bovenal het echt leuk vind om te doen. Het is dus de laatste stap, die final touch die nog moet gebeuren. Alleen daar heb ik de laatste tijd gewoon de energie niet voor. Mijn hoofd loopt eigenlijk al zoveel stappen voor en ik sjok erachter aan, wetende dat ik zaken niet af ga krijgen op de tijd die ik heb afgesproken. En dan ben ik zelf zo koppig dat ik denk: Oooh ik red dat nog wel, waardoor ik erover ga malen en het mezelf alleen maar moeilijker maak.
De geschiedenis herhaalt zich
Terwijl ik dit opschrijf, moet ik ineens weer denken aan het schrijven van mijn afstudeerscriptie een paar jaar geleden. Destijds worstelde ik precies met hetzelfde probleem, maar echt precies hetzelfde. Uiteindelijk kwam ik ook tot hetzelfde besef wat ik nu heb, en moest ik een keuze maken. Eigenlijk werd die keuze toen een beetje voor mij gemaakt door mijn scriptiebegeleider, de deadline loslaten. Nu moet ik die keuze echt zelf maken: zwem ik of verzuip ik?
Ik besef nu ook weer waarom ik zo van het schrijven houd en hoe ik daarin mijn gevoel kan uiten, want terwijl ik dit zo allemaal opschrijf, heb ik die keuze tijdens het schrijven voor ogen gekregen. Ik ga zwemmen, ik ga zeggen waar het op staat. Dat ik de deadline niet ga halen en dat ik het wel wil afmaken, maar dat het wat langer duurt. Is men daar oke mee? Top, dan ga ik verder. Is dat niet zo? Ook goed, dan besteedt ik het uit. Er is dus geen goed of niet goed. Het belangrijkste is dat ik niet verzuip, maar gewoon lekker door kan zwemmen.
Fijn weekend allemaal!