Het verhaal achter mijn NAH. In deze eerste blog ga ik jullie wat meer inzicht geven in mijn Niet Aangeboren Hersenletsel. Op mijn 21e liep ik tijdens het wielrennen in Friesland traumatisch hersenletsel op (augustus 2013). Tijdens een rustig tochtje met mijn moeder werd ik van rechts geschept door een automobilist. Misschien denk je nu dat wielrenners in het verkeer altijd aso’s zijn die met oogkleppen op fietsen en dat ik daar ogenschijnlijk een van was. Het zal dus mijn eigen stomme schuld wel zijn geweest. Niets is minder waar…
Tuurlijk, ik kan niet ontkennen dat ik niet ook schuld had, maar er speelden nog andere aspecten mee. Bijvoorbeeld de onoverzichtelijke kruising, de tankwagens, containers en een giertank die de kruising nog onoverzichtelijker maakten, en nog dat zowel mijn moeder als ik de kruising niet kenden. Daardoor naderden we de kruising al super voorzichtig tegen elkaar zeggende dat die voertuigen hier wel stom stonden. De paar seconden daarna zorgden ervoor dat mijn hele leven op zijn kop kwam te staan.
Na het ongeluk
Van de weken erna weet ik niets meer. De eerste herinnering die ik had, was 3.5 week nadat ik in het Universitair Medisch Centrum Groningen uit coma ontwaakte. Een coma waarin ze me de weken daarvoor hadden gehouden om de druk op de hersenen te verlagen. Ik weet nog dat ik me heel vreemd voelde, dat mijn hoofd pijn deed en dat er geen geluid uit me kwam, wat achteraf zijn redenen had. Hoofdpijn, niet alleen door de klap, maar ook omdat ze een stuk schedel hadden gelicht, dus ik had eigenlijk gewoon een gat in mijn hoofd. Het praten lukte niet, omdat het gedeelte van de hersenen waarin de spraak zit aangetast was. Na een tijdje lukte het me alleen om ja en nee te zeggen. Verder klopte er niks van wat ik zei, als ik al iets uit mijn mond kreeg. Later hoorde ik dat ik tijdens de coma rechtzijdig verlamd geweest was. Gelukkig lukte het me toen alweer mijn armen en benen te bewegen, alleen ik had nog wel minder gevoel in de vingers van mijn rechterhand. Helaas is dit nog steeds geval als ik teveel over mijn grenzen heen ben gegaan en heel vermoeid ben.
Na het UMCG
Hoe dan verder? Na 5,5 week in het UMCG ben ik overbracht naar Revalidatie Friesland in Beetsterzwaag. Hier heb ik 6 weken intern gerevalideerd. Ik moest weer leren lopen, praten en moest weer spieren kweken. Daarnaast is tussendoor het stukje schedel, wat ik nog steeds kwijt was, weer teruggeplaatst. Na 6 weken, waarin ik gelukkig in de weekenden naar mijn ouderlijk huis mocht, heb ik nog poliklinisch gerevalideerd bij Revalidatie Friesland locatie Leeuwarden. Daar heb ik onder andere logopedie gevolgd en sprak ik met een psycholoog. Tijdens de logopedie ging het op een gegeven moment niet meer echt om het leren praten, maar om het toewerken naar het oppakken van mijn laatste studiejaar. Voor het ongeluk had ik namelijk net het 2e jaar van mijn studie Communicatie- & Informatiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht afgerond. Dat laatste jaar wilde ik koste wat het kost afmaken, zodat ik in ieder geval iéts had. Mijn hele leven lag toch al overhoop en het enige waar ik toen, voor mijn gevoel, nog de controle over had, was het voltooien van mijn opleiding.
Na de revalidatie
Na revalidatie heb ik op aanraden van de logopediste en psycholoog geprobeerd om weer een vak van mijn studie op te pakken. Gewoon om te kijken of ik de hoor- en werkcolleges nog volhield. Dus in februari 2014 ging ik 2 keer in de week naar Utrecht om de colleges bij te wonen. Heerlijk gevoel was dat trouwens. Iedereen zat te zwoegen en ik maakte alleen maar notities en hoefde er in principe niets van te onthouden omdat ik het vak op proef deed. Ik hoefde geen tentamens of papers te maken. Na 10 weken colleges volgen, had ik de smaak weer te pakken en wilde ik weer echt starten. In april 2014 heb ik weer een vak opgepakt en gehaald! Dit gaf super veel vertrouwen en ik wist dat ik de opleiding kon afronden. Had ik toen geweten dat dat nog langer zou duren dan ik voor ogen had, dan had ik misschien wat beter nagedacht over het stellen van mijn grenzen destijds.
Herkennen jullie dit? Hoe is het jullie gelukt om jullie grenzen te leren kennen en in acht te houden? Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit hebben gedaan!
