In de blog van deze week ga ik het hebben over kwetsbaarheid en dat dat echt niet mijn ding is. Want die kwetsbaarheid, die slechte dag(en) is de reden dat ik de laatste weken zo afwezig ben geweest..
De laatste weken was ik erg afwezig wat betreft blogs. Ik zag dat mijn laatste blog alweer op 22 september was!! Maar goed, dat alles had een reden. Voornaamste reden: druk, druk, druk. Druk met werk, druk in mijn hoofd en druk die ik mezelf op leg, waardoor ik overprikkeld en oververmoeid was. Tijd voor rust dus. There you have it, dat is de verklaring van mijn lange afwezigheid.
Soms zijn de lichtpuntjes ver te zoeken en daar had ik last van de laatste weken. Ja, sinds mijn NAH ben ik een meester geworden om juist wel in alles lichtpuntjes te zien. Normaal gesproken zou je me zelfs de optimist zelve kunnen noemen, haha. Nee, dat is misschien wat te overdreven, maar in ieder geval soms ziet zelfs iemand als ik niet wat voor mooie en positieve dingen er voor mijn neus gebeuren. Meet my bad days. Mijn overprikkelde en mijn overwerkte dagen. De laatste weken waren ze volop aanwezig, zoveel energie opslurpend dat ik keuzes moest maken. Keuzes die ik eigenlijk helemaal niet wilde maken. Zoals even geen blog schrijven en niet eens de energie op kunnen brengen om dat even te melden via een Insta story, zoals ik normaal gesproken wel doe. Zo moe en overprikkeld zijn dat zelfs slapen bijna niet lukte. Echt van die stomme dagen dat het huilen me nader staat dan het lachen (ook al wordt er hier thuis wel altijd geprobeerd om me aan het lachen te krijgen, thanks handsome;)).
Kwetsbaarheid modus on
Zelden voel ik me echt kwetsbaar en eigenlijk misschien ook wel een beetje verloren. Die kant van mezelf, tsja die laat ik liever niet zien en die stop het liefst zoveel mogelijk weg. Zeker omdat ik vaak hoor dat mensen me zo sterk vinden en dat idee wil ik niet bederven door een zwak moment. True, dat slaat nergens op, want slechte dagen mogen er gewoon zijn, maar ik haat het en dat is zwak uitgedrukt.
Toch raad ik het aan om het toch wél te laten zien of kenbaar te maken bij mensen waarbij je je comfortabel voelt, zodat je er niet alleen mee hoeft te dealen. Ja, dat is klote en heel moeilijk, maar zo hoef je er niet alleen mee te dealen en echt waar, hulp is soms nodig en naasten willen je die hulp graag aanreiken. Je moet er alleen om vragen, maar ja dat besef komt vaak te laat, tenminste bij mij is dat zo.. Gelukkig gaat dat steeds beter en ik hoop dat ik uiteindelijk zo ver kom, dat ik meteen om hulp of een luisterend oor vraag..
Hoe gaan jullie met slechte dagen om?
Hi,
Ooh wat is dit gevoel herkenbaar Ruurdje!
Het is net of stukje van mijn eigen leven zit te lezen.
Hoe goed we ons best doen om iedere dag weer om onze grenzen te bewaken om toch het hoofd boven water te houden! Mooi geschreven, liefs Angela
Dank je wel voor je mooie woorden Angela! Geeft mij weer moed om door te blijven schrijven 😉