De eerste blog sinds januari is meteen een zware: onzekerheid. De laatste maanden zit ik niet echt lekker in mijn vel en dat heeft voornamelijk te maken met onzekerheid. Tsja, die onzekerheid, wat the hell moet je ermee..
Zo, daar ben ik weer. Na, en ik moest het even opzoeken, 3 maanden afwezigheid. Sorry voor de lange stilte! Een stilte die te maken had met verschillende dingen van geen inspiratie en geen energie tot niet lekker in mijn vel zitten door onzekerheid en familiaire omstandigheden. In deze blog wil ik het gaan hebben over die onzekerheid. Wat maakte me de laatste maanden dan zo onzeker en hoe ging/ga ik daarmee om. Ik vertel het je vandaag 🙂
Confrontaties & Onzekerheid
Wanneer je NAH hebt, word je er in het dagelijks leven steeds maar weer mee geconfronteerd. Op welke manier dan ook. Ook als je er al mee hebt leren omgaan, betekent het niet dat je niet meer baalt van sommige dingen waarmee je geconfronteerd wordt. Zelfs na bijna 9 jaar maak ik zo nu en dan iets mee waardoor ik weer even goed uit het veld geslagen word. Dit soort dingen maken me dan voor een tijdje weer echt even heel onzeker. Dat is eigenlijk de samenvatting van de afgelopen 3 maanden en het sluimert nog steeds wel in mijn achterhoofd. Maar nu ben ik er klaar voor om erover te schrijven, om het met jullie te delen. Om jullie te vertellen dat het helemaal niet erg om je voor langere tijd onzeker te voelen. Onzeker of je wel goed genoeg bent en of je wel genoeg doet voor werk, voor je partner, je vrienden, voor je familie of voor wat het dan ook is dat je onzeker maakt.
Onzekerheid is a bitch
Mijn onzekerheid komt de laatste tijd enerzijds van werk, de doe ik wel genoeg, ben ik wel goed genoeg of moet ik er nog harder aan trekken om te kunnen slagen? Gelukkig is het werk stukje de laatste weken aardig in rustig vaarwater komen te liggen, omdat ik een werkgever heb die met me mee denkt. Daar ben ik echt heel erg dankbaar voor, want het is wel eens anders geweest.
Anderzijds komt mijn onzekerheid voort vanuit mezelf. De laatste maanden vraag ik ontzettend veel van mezelf en daar ben ik me heel erg bewust van. Ik ben vermoeid. En ook al merk ik het aan alles, toch steek ik mijn kop in het zand en doe ik alsof er niets aan de hand is. Gevaarlijk, heel erg gevaarlijk. Waarom ik het toch doe? Omdat het allemaal zo goed gaat de laatste tijd. Ik doe zoveel en dat gaat tot nu toe allemaal goed! Dat is fijn en daardoor voel ik me van waarde en het maakt me zelfverzekerder. Toch is er de laatste weken een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Zou je niet eens wat rustiger aan doen? Niet zoveel oppakken? Ja, het gaat nu allemaal goed, maar de tijd komt steeds dichterbij dat het je gaat opbreken en dan ben je nog verder van huis.’ Van dat stemmetje word ik toch weer onzeker, want ik weet dat dat stemmetje gelijk heeft. Alleen het is zo verschrikkelijk moeilijk om te stoppen en gas terug te nemen, juist omdat het nu zo goed gaat. Plus ik heb begin dit jaar al wat dingen opgegeven, waardoor het waarschijnlijk al zo lang goed gaat. Maar ik merk ook, het einde is nabij. Eerder vroeg dan laat gaat het me opbreken. Het is echt tijd om rustiger aan te doen nu. Maar ja, hoe?
Onzekerheid: hoe ga je ermee om?
Zoals ik al zei, de onzekerheid wat werk betreft is op het moment gelukkig onder controle. Ik heb het er laatst met mijn werkgever over gehad en die was heel begripvol. De onzekerheid van nu is dus vooral: hoe ga ik ervoor zorgen dat alles wat ik nu doe me niet gaat opbreken? Hoe ga ik het allemaal volhouden? En vooral, hoe ga ik er mee om, hoe zorg ik ervoor dat confrontaties me niet langer uit het veld slaan?
Eigenlijk is dat antwoord heel ‘simpel’: die onzekerheid er laten zijn en het relativeren. Alleen is dat wel het lastigste. Daarom ben ik een maand geleden weer begonnen met het schrijven in een ‘dankbaarheids-boekje’. Daarin schrijf ik onder andere 3 dingen op waar ik van genoten heb die dag. Wat me gelukkig maakte, waar ik me dankbaar voor voelde. Ik moet zeggen, het helpt me echt om te reflecteren op de dag en bij mijn gevoelens te komen. Dat het niet zo erg is om onzeker te zijn, dat dat bij het leven hoort. Al is het soms knap lastig.
Daarnaast heb ik weer contact opgenomen met een praktijkondersteuner bij mijn huisarts. Over een paar weken ga ik met haar in gesprek. Spannend, maar ik kijk er ook naar uit. Toen ik in Utrecht woonde heb ik heel veel profijt gehad van de gesprekken met de praktijkondersteuner van toen. Het is echt verhelderend om met iemand van buitenaf over je onzekerheden te praten. Je ziet het dan vanuit een heel ander licht, dan wanneer je er met je partner, familie of vrienden over praat. Dat geldt trouwens ook voor gesprekken in een NAH lotgenotengroep. Een echte aanrader! 😉
Tip van Flip
Dus tipje van mij: vind je relativeren of iets zoals je onzekerheden, een plek geven moeilijk? Schaf een journal of een ‘dankbaarheids-boekje’ aan. Ik heb gemerkt dat het een goede eerste stap is om het echte relativeren mogelijk te maken als het me zelf even niet lukt. Plus ik heb dan nog een relativeer-meneer in huis rondlopen en ik besef maar al te goed dat niet iedereen die in huis heeft.
Je kunt je door je huisarts ook laten doorverwijzen naar een praktijkondersteuner. Elke huisartsenpraktijk heeft een praktijkondersteuner in dienst en die kan je op verschillende manieren helpen. Het is echt de moeite waard om het een keer te proberen. Ook al is het alleen maar even je verhaal bij hem/haar dumpen en daarna weer weg te gaan en nooit meer om te kijken. Het lucht sowieso op 😉
Tipje 3: sluit je aan bij een NAH lotgenotengroep! Ook daar heb ik goede ervaringen mee. Als je daar meer over wilt weten, stuur me dan een berichtje!
Maar vooral: face die insecurities, want het is niet erg en ze mogen er zijn. Altijd!
Tot de volgende lieve mensen!
