Ja, de afgelopen weken was het erg stil hier en ik zal in deze blog zo goed mogelijk uitleggen waarom. Voor lotgenoten gaat het waarschijnlijk wel herkenbaar zijn. Voor niet NAH’ers is het denk ik meer een uitleg, over wat NAH eigenlijk met je doet als je teveel hooi op je vork neemt. Oké, komt ie..
Tsja, die stilte. Blijkbaar was die even nodig. Ik had gewoonweg geen zin en geen energie om een blog te schrijven. Vorige week had ik wel echt de intentie er eentje te schrijven, maar op woensdag (de dag waarop ik hem altijd schrijf en plaats) was ik nu druk met het wandelen van de 1e etappe van de Onbeperkte Elfstedentocht. De dagen erna kwam ik er niet aan toe. Werk, moeheid en nog een deel van de slotetappe van diezelfde Elfstedentocht wandelen, waren daar de oorzaak van. Mijn rust en actie dus niet goed genoeg ingedeeld en precies dát is waar ik het deze week over wil hebben. De balans tussen werk, activiteiten en ontspanning/rust is na mijn vakantie weer even zoek. Back to the drawing board dus..
Resultaat van geen balans
Die balans. Voor en tijdens mijn vakantie was die balans er wel. Of tenminste, hij was stukken beter dan nu. Op het moment ben ik het gewoon helemaal kwijt. Van het ene op andere moment en dat kost minstens zoveel energie als over mijn grenzen heen gaan, want waar ging het mis?
In mijn achterhoofd weet ik het antwoord denk ik wel: niet genoeg rust gepakt. Maar ja, tijdens mijn vakantie was ik helemaal opgeladen, dus dan denk je als de eerste werkweek weer begint: I got this! Ik ga er weer volle bak tegenaan en ja, dan vergeet je wel eens dat je hersenletsel hebt. Ja.. ook na 8 jaar vergeet je dat soms wel eens.. en nee, ik ben er niet trots op, maar shit happens.
Wat te doen, wat te doen..?
Goed, weinig tot geen energie dus, veel meer moe dan voor de vakantie. Hoe ga ik er dan nu voor zorgen dat ik de rust en de ontspanning naast werk weer terug krijg? Tijd om de laatste weken even terug te halen. Wat ging daarin mis? Waarom kon ik mijn rustmomenten niet pakken?
Eigenlijk is er maar één antwoord: ik deed te veel, ik pakte teveel op. Naast werk (4 ochtenden in de week), ging ik in de weekenden ook veel dingen doen. Leuke dingen dat wel, maar al die dingen bij elkaar kostten wel weer de nodige energie waar ik achteraf weer van bij moet komen. Zo ging ik bijvoorbeeld voor het eerst een (nieuwe) lotgenotengroep leiden samen met een bestuursgenoot. Super leuk, erg gezellig en ik heb er veel voldoening van gehad, maar alles en ook het heen en weer reizen kostte veel energie. De dag erna kwamen 2 (studie)vriendinnen langs vanuit Utrecht! En wat hebben we een leuke middag gehad met een lekkere lunch en een ommetje in de zon. Het was een topweekend dus, maar niet zo top omdat ik tussendoor weinig tot geen rust heb gehad. Dan de woensdag na dat weekend maar mijn rust pakken, op m’n vrije dag. Oh, nee, op die dag liep ik een deel van de 1e etappe van de Onbeperkte Elfstedentocht, zo’n 10 km. Hmm, dan maar rust in het weekend. Gelukkig heb ik die zaterdag inderdaad rust kunnen pakken en de naklap van de wandeltocht van woensdag viel mee. Op zaterdagochtend reed ik naar Friesland, want ik zou zondag nog een deel van de slotetappe van de Onbeperkte Elfstedentocht lopen. Jaaaa, ik weet het, hoe zit dan met die rust vriendin??
Niet denken, maar doen
Omdat ik op zaterdag toch rust heb kunnen pakken, dacht ik dat ik het wandelen op zondag wel ongeveer net zo zou uitpakken als de tocht van de woensdag daarvoor. Afgelopen maandag leek dat inderdaad ook zo, tot afgelopen dinsdag. Dinsdag was ik ineens zo moe van alles van de laatste weken. De man met de hamer kwam dus echt best wat dagen later, terwijl dat normaal gesproken altijd de dag ná mijn bezigheden was. Blijkt wel, ik kan er geen peil meer op trekken. Moraal van dit verhaal: nog meer mijn rust pakken, maar vooral ook beter plannen. Plannen van actie en rust en dat wordt een lastige. Ik moet dingen gaan schrappen, maar welke? Naast werk alleen doen wat me gelukkig maakt, of ook dingen behouden die me niet per se gelukkig maken, maar waarbij ik wel een bijdrage lever aan de maatschappij? Ik vind het maar lastig. Voor mijn gevoel zijn er in beide gevallen geen winnaars, maar alleen verliezers. Of zie ik dat verkeerd? Misschien wel, maar op dit moment is dat wel mijn gevoel. En nee, daar word ik ook niet gelukkig van..
Wat zouden jullie doen in zo’n geval?