Het jaar 2019: decennium throwback

---

Nog een weekje en dan beginnen we aan een nieuw decennium, een nieuw begin met nieuwe kansen en nieuwe herinneringen. Toch wil ik aan het einde van dit jaar nog even stilstaan bij wat er het afgelopen jaar en ook de jaren daarvoor allemaal is gebeurd en veranderd is in mijn leven. Vandaar niet alleen een throwback naar het jaar 2019, maar ook naar het afgelopen decennium en met name de jaren vanaf 2013. 

Trip down memory lane

In de periode 2010 tot met 2019 is er ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Naast het beginnen aan mijn studie in 2011 in een andere stad, 150 km van mijn hometown in Friesland, en het afronden van diezelfde studie, kwam tussendoor mijn ongeluk en het daarbij behorende hersenletsel voorbij. Iets wat mijn leven volledig op zijn kop zette. Hier ga ik verder op in, in mijn blog ‘Het verhaal achter mijn NAH’. 

Na een burn-out in 2015, een acceptatie revalidatie in 2016 en een paar epileptische aanvallen in 2016 en 2017, ben ik in april 2018 toch eindelijk afgestudeerd en kon ik verhuizen naar mijn eigen studiootje. Het zat me rond die tijd echt even mee! Een paar weken voor mijn afstuderen werd ik benaderd door recruiter en een paar dagen erna had ik een baan voor 16 uurtjes in de week als sales en marketing medewerker in Culemborg. Mijn angst over of er wel plek voor mij was in de werkende maatschappij van vandaag de dag, was dus helemaal niet nodig. Top!

Het zoveelste dieptepunt

Helaas kwam na de zomer een einde aan mijn werk in Culemborg, omdat ik nog maar enkele dagen in de week bij hen kon blijven werken. Dus op zoek naar iets anders. Dit ging met hele grote struggles waarin ik veel te veel over mijn grenzen heen ging. In deze periode van een jaar, september 2018 tot september 2019, heb ik verschillende banen geprobeerd die uiteindelijk allemaal maar een maand of 3 duurden. Super jammer, omdat ik het werk wat ik deed, bij een aantal business-2-business PR en advies bureau’s erg leuk vond. Uiteindelijk belandde ik bijna weer in een burn-out. Ik deed teveel, probeerde me teveel bewijzen, en deed teveel boven mijn eigen kunnen. Het was allemaal te, te en te. Mijn angst die ik net voor mijn afstuderen nog had, kwam weer naar boven. Wat als niemand me wil hebben, want ja ik heb toch een beperking. Wat als ik nergens een kans krijg en ik een baan krijg waar geen uitdaging in vind, of niet leuk vind? 

Tot dan toe had ik alles gedaan wat binnen mijn vermogen lag als het ging om het zoeken naar een geschikte baan. Na overleg met mijn letselschade advocaat, heb ik samen met mijn arbeidsdeskundige een re-integratiebureau ingeschakeld. Een stap die ik eigenlijk niet wilde nemen, omdat het voelde alsof ik gefaald had. Gelukkig heb ik de re-integratiedeskundige uiteindelijk niet nodig gehad voor het vinden van de baan die ik nu heb. Ze kijkt nu alleen aan de zijlijn mee en bespreekt een keer in de zoveel tijd met mij (en zo nu en dan met mijn leidinggevende erbij) hoe het ervoor staat en waar ik tegenaan loop. De laatste tijd is dat allemaal niet echt meer nodig, omdat ik voor mijn gevoel nu echt op mijn plek zit. Er wordt zo veel als kan rekening gehouden met mijn kunnen en alles doen we stapje voor stapje. Echt heerlijk, ik heb voor het eerst het gevoel dat ik bij de werkende maatschappij kan horen zonder me de hele tijd zorgen te maken over of ik het wel kan, of ik wel bij het team pas etc. 

Veni, Vidi, Vici

Tot slot is 2019 ook op familiegebied een enerverend jaar geweest. Zo is mijn lieve beppe (Fries voor oma) overleden afgelopen zomer, maar aan de andere kant zijn er gelukkig veel meer ups geweest. Zo is mijn neefje in de zomer 1 jaar geworden en heb ik de nodige weekendjes Texel gehad om me met mijn hobby parachutespringen bezig te houden. Dit doe ik onder andere samen met mijn vriend die, ook al woont hij in het noorden van het land, er alles aan doet om te begrijpen wat mijn beperking met me doet en wat het allemaal inhoudt en me daarin probeert te helpen. Ik ben dan ook erg dankbaar voor de mensen die ik in mijn leven heb en die er te allen tijde voor me zijn. Shout out naar jullie!

Al met al is 2019 een goed jaar geweest, ondanks die vrij diepe put waarin ik het begin van het jaar zat, heb ik dit jaar weer zoveel geleerd. Niet alleen heb ik nog beter mijn grenzen leren kennen, maar 2019 was ook het jaar waarin ik beter ontdekt heb wat ik eigenlijk wil in het leven en waar ik echt gelukkig van wordt. En dat geluk, dat is waar ik het allemaal voor doe, ook al komen er nog zoveel struggles op mijn pad. 2019: I’ve conquered you!

Hoe hebben jullie het afgelopen jaar beleeft en waar worden jullie gelukkig van? Ik ben heel benieuwd: laat je reactie achter in de comments onder deze blog!

Meer weten over mijn leven met NAH? Lees de andere blogs hier!