Deze week gebeurde er veel, qua werk, maar ook wat betreft mijn ongeluk. Daarnaast kwam ik iets leuks tegen over verlangen. Ik vertel erover in de blog van deze week.
Deze blog lijkt aan het intro te zien een gewone dagboek blog te worden en toen ik begon met schrijven was dit ook de bedoeling. Toch geef ik het even een andere wending. Tuurlijk, er gebeurt wel het een en ander in mijn leven, zoals weer een afspraak m.b.t. mijn ongeluk. Niets bijzonders, hoor. Waarom ik dan dit specifiek benoem? Het staat een beetje in lijn met het onderwerp waar ik het deze week met jullie over wil hebben.
Verlangen
Sinds een aantal weken ben ik bezig met wat oefeningen voor het schrijven en zit ik in een Facebook groep met beginnende schrijvers. Hartstikke leuk voor tips en tricks en dergelijke. Onlangs kwam er iets in die groep voorbij wat mijn aandacht trok: een schrijfwedstrijd. De beloning? Ik geloof een column en een schrijfcursus of zoiets. Maar dat doet er niet toe. Wat echt mijn aandacht trok was het thema van die wedstrijd: verlangen. Een tekst schrijven van 300-500 woorden met het thema ‘verlangen’.
I know, heel veel mogelijkheden, maar het eerste wat me te binnen schoot was mijn ongeluk, mijn NAH. Hier komt ook die afspraak m.b.t. mijn ongeluk naar voren.
Verlangen naar..?
In de weken van het zien van die wedstrijd en tot het gesprek, ben ik me af gaan vragen waar ik eigenlijk naar verlang. Verlang ik naar gerechtigheid? Naar de erkenning dat mijn leven er echt anders uitziet sinds ik NAH heb? Verlang ik naar mijn oude leven? Wil ik daar naar terug?
De ‘what if’ vragen komen ook weer naar boven. Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik dan destijds niet op de fiets gestapt zijn? Verlang ik echt terug naar dat leven? Iets in me schreeuwt soms van: ‘Jaa, duuh! Je kunt dan je oude leventje weer oppakken en de toekomst opbouwen die je voor ogen had. Een no brainer toch?!’
Alleen het overgrote deel van me zegt: ‘Nah (see what I did there?;)), het is goed zo. Het leven wat ik nu leid, bevalt me wel’. Klinkt gek hè? Dat je zo kunt denken na een ongeluk waaraan je NAH hebt opgelopen en wat je leven volledig op z’n kop heeft gezet.
Verlangen naar.. gerechtigheid?
Dat verlangen naar gerechtigheid? Ja, dat is er zeker. Maar het verlangen naar mijn oude ik? Nee, dat is in de loop der jaren wel weg. Ik weet niet eens goed waarom. Misschien ben ik eindelijk volwassen geworden en kijk ik terug op een meisje wat destijds niet helemaal met beide benen op de grond stond, ook al dacht ze van wel? 😉 Nu weet ik dat ik echt met beide benen op de grond sta en misschien had daar mijn ongeluk voor nodig, hoe cru dat ook klinkt.
Verlangen naar.. mijn oude leven?
Er is echter één maar. Aan de ene kant zou ik mijn oude leven wel terug willen. Want dan was de ellende van de laatste jaren mijn ouders en broertje bespaard gebleven. Aan de andere kant zou ik mijn oude leven niet terug willen. Want had ik dan net zo gelukkig geweest als ik nu ben? Had ik dan mijn vriend leren kennen? Had ik dan net zo van de kleine dingetjes kunnen genieten als nu?
Ik weet het niet, want ik kan de tijd niet terugdraaien. En weet je, dat hoeft ook niet. Het ís goed zo.
Is er iets waar jullie echt naar verlangen en waarom?
Leven zonder corona, maar aan de andere kant, het is ook wel weer goed zo als het gaat.
Zonder corona, maar met de chillheid die er nu bestaat? Want inderdaad, het langzamere leven bevalt mij ook heel goed. Dat hoeft van mij ook niet terug naar het ‘oude’ normaal.