Inmiddels leef ik zo’n 7,5 jaar met NAH en heb ik er zo goed mogelijk mee leren omgaan. Alleen zo nu en dan, wanneer je echt even geniet of hebt genoten, weet dan dat NAH nooit ver weg is. Daar kwam ik dit weekend ook weer even achter..
Ja, NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) blijft kl*te. Ook al heb je je leven er op aangepast en weet je wanneer je rust moet nemen en wanneer iets wel kan of niet kan. Toch zit het soms even tegen. Daar werd ik de afgelopen dagen weer even aan herinnerd. Mijn NAH vond dat ik dat een beetje vergat ofzo, haha.
Want ja, op het eerste gezicht lijkt het alsof ik alles kan wat een gezond iemand ook ja. En ja, veel daarvan kan ik gelukkig ook. Maar ondertussen.. gaat dat dus wel ietsjes anders. Om het beetje energie dat ik dagelijks heb, optimaal te benutten, heb ik voor iedere dag zo ongeveer een plan. Dat plan is er wel, maar het komt eigenlijk nooit uit. Aanpassen is dan ook iedere dag noodzakelijk en ik kan je zeggen, ik word daar soms echt dood en dood moe van. Weer een stukje energie weg dus, wat betekent dat weer een dingetje minder kan die dag. Weer een stukje aanpassen en weer meer energie kwijt. Nou ja, je snapt het wel..;-) En dat is echt kl*te kan ik je vertellen.
Het verhaal
Anyway, waar ik dus over wilde praten, is dat ik voor afgelopen weekend mijn energie ook optimaal moest gaan benutten. Van te voren, en ook daarna. Van te voren rusten en daarna de tijd nemen om te rusten. Waarom? Afgelopen weekend ben ik weer eens naar m’n stadsie Utreg geweest om daar bij een vriendin te blijven slapen en er lekker te eten. Ook een andere vriendin zou daar komen, dus weer een lekker slaapfeestje. Ik weet het, niet coroningsproof, maar we hadden hier alle drie zo’n behoefte aan, dus alsjeblieft niet haten of anders deze blog lekker overslaan 😉 Ik heb er in ieder geval van genoten en reed met een big smile terug naar het Noorden.
In aanloop naar dit weekend, had ik de dagen van te voren op zoveel mogelijk momenten mijn rust gepakt en ontspanning gezocht. Zeker ook op de zaterdag zelf aangezien ik pas in de middag naar Utrecht zou gaan rijden. Zaterdagochtend dus niets gedaan, alleen het voorgerecht in de oven gezet (we zouden namelijk allemaal een gerecht maken en meenemen). Zondag begin van de middag was ik weer in Grunn en daarna heb ik ook niets meer gedaan. Ik ging lekker vroeg naar bed, want maandagochtend 9 uur stond er een teamoverleg gepland. Plus ik wist, van zo’n weekend moet ik altijd herstellen en vaak komt de klap pas een dag later.
Uiteraard was dit nu ook het geval. De maandag ging eigenlijk nog wel prima, maar aan het eind van de avond voelde ik het alweer aankomen: vermoeidheid 4.0. Zo erg dat ik bijna op de bank in slaap viel (dat was gisteravond (dinsdag red.) trouwens ook het geval). Dinsdag overdag werkte dat eigenlijk een beetje door. Qua werk was het echt een rotdag, er kwam niets uit mijn handen. Uiteindelijk heb ik het maar weggelegd en ben ik naar buiten gegaan. Eind van de middag had ik een beetje energie over en heb ik nog wat kleine dingen afgemaakt.
Nu weer helemaal topfit?
Ook vandaag merk ik de vermoeidheid nog. Gelukkig had ik vandaag vrij, dus een beetje rommelen thuis, me koest houden en vanavond nog een keer lekker vroeg het nestje in. Het plan is om dit de rest van de week vol te houden en mijn energie alleen maar te gebruiken voor het werk. De rest komt dit weekend wel weer. Tenminste als ik mijn dagen niet hoef aan te passen. Yeah right. Weinig kans..
Zo, dit moest ik allemaal even kwijt, want soms heb ik het gevoel heb dat ik te weinig vertel over wat voor impact NAH eigenlijk heeft op bijvoorbeeld mijn sociale leven. Als jullie het daarmee eens zijn, laat dat dan vooral weten. Dan ga ik daarmee aan de slag en schroom overigens ook niet om onderwerpen aan te dragen! Dan kan ik daarover schrijven en jullie misschien van wat advies voorzien, of in ieder geval vertellen hoe ik met dat onderwerp deal.