De laatste week van deze mei maand stond in het teken van zon, warmte, maar ook van spanning voor het NPO. Waarom die spanning? Dat zal ik je vertellen.
De eerste weken van deze meimaand gebeurde er niets bijzonders. Het ging allemaal z’n gangetje. Mijn ouders hadden een jacuzzi gekocht, mijn vriend nam me mee voor een picknick en ik werkte verder lekker thuis, na een werkdag op kantoor die helemaal mis ging. Maar daarover schreef ik al een blog. De laatste anderhalve week van deze mei maand gingen toch wat anders.
Hoe het begon: de oproep voor het NPO
Net voordat de coronacrisis ons land in haar greep had, kreeg ik van mijn letselschade advocaat te horen dat ik binnenkort opgeroepen zou worden voor een nieuw Neuropsychologisch Onderzoek (hierna NPO). De laatste keer dat ik er eentje had gehad was in 2016, dus volgens alle betrokken partijen was het tijd voor een nieuwe. Prima, dat moet dan maar. Alleen door de coronacrisis werd dit allemaal uitgesteld. Tot 2 weken terug. Dinsdagavond 19 mei kreeg ik een mailtje van mijn letselschade advocaat met de mededeling dat ik snel zou worden opgeroepen voor dat NPO. Dat ‘snel’ is de jaren na mijn ongeluk een relatief begrip gebleken. Meestal gingen er een maand of een paar maanden overheen. Nu werd ik de volgende dag al opgebeld of ik dinsdagmiddag 26 mei naar het CWZ in Nijmegen kon komen. Een andere datum was zacht gezegd niet mogelijk. Oké dan, verwerken en door.
Snel schakelen een probleem?
Na het belletje van het CWZ, heb ik snel mijn werkgever gebeld. Want ja om zonder teveel moeheid die afspraak in te gaan, had ik eigenlijk een vrije dag nodig. Op dinsdag is dat altijd wat lastiger vanwege een aantal meetings. Maar prima, mijn leidinggevende had ik van te voren al geïnformeerd en als ik maandag zou werken in plaats van dinsdag dan kwam het wel goed. Top! Hoefde ik me daar in ieder geval niet meer druk om te maken.
Daarna mijn moeder gebeld, want die gaat eigenlijk altijd mee naar dit soort dingen. Zo hoef ik zelf niet te rijden, wat weer de nodige energie scheelt. Zij was ook meteen akkoord dat ze me zou ophalen zodat we meteen door konden karren naar Nijmegen. Super, ook geregeld. Ik ging echt als een speer en was best trots op mezelf dat ik dat allemaal, na een ochtend werken, meteen heb kunnen regelen. Snel schakelen kon ik ineens, go me!
De dag van het NPO
Voordat ik vertel over de dag van het NPO, wil ik eerst even kwijt dat ik de dagen voor het NPO, het hele Hemelvaart weekend dus, mezelf ongelooflijk zat op te vreten. In 2016 was ik na dat onderzoek een week, misschien wel langer, mentaal helemaal uitgeput. Ik maakte me ontzettend druk over hoe dat deze keer zou gaan. Ik ben wel ‘beter’ dan toen, maar stel dat ik er na weer zo vermoeid zou zijn? Hoe ga ik dat ‘handelen’ als het om werk gaat? Moet ik dan extra vakantiedagen opnemen? enz. enz. enz. Het hele weekend dacht ik daarover na, waardoor ik spanning voelde en ik onnodig energie verspilde.
Op de dag van het NPO reed ik met mijn moeder naar het CWZ in Nijmegen. Zij merkte mijn spanning al snel op en door er over te praten, voelde ik wel een beetje dat ik me iets minder druk ging maken over wat er zou gaan gebeuren na het NPO. Tot we bij het ziekenhuis waren. Ontzettend zenuwachtig was ik toen ik de spreekkamer in ging..
Aangename verrassing
Eenmaal in de spreekkamer begon de neuroloog te praten en ik was meteen verrast door wat hij zei. Hij legde uit wat de bedoeling was en toen ik vroeg naar hoe lang het zou gaan duren, zei hij dat het optekenen van mijn verhaal ongeveer een uur zou duren en het lichamelijke onderzoek ongeveer een halfuurtje. Mijn verhaal vertellen en een lichamelijk onderzoek? En het NPO dan, vroeg ik? Ooh, dat was nu niet aan de orde volgens hem. Deze afspraak was alleen bedoeld voor de medische expertise en het NPO zou pas komen nadat ik zijn verslag had goedgekeurd en hij het verstuurd had naar de neuro-psycholoog die het NPO bij me zou afnemen.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit was nog maar de 1e etappe en ik had me dus een kleine week helemaal voor niks druk gemaakt. Domme ik. In ieder geval, ik kan me nu al wel vast voorbereiden om mijn eigen druk makerij voor dat stomme NPO dat ergens in de komende maanden zal gaan plaatsvinden. Welkom in mijn leven met NAH.
Hebben jullie je wel eens druk gemaakt om niks en waarom was dat?