Na een paar wat langere blogs is het deze week tijd voor een korte (als dat lukt). Dat komt ten eerste omdat ik de afgelopen week niet zoveel heb meegemaakt. Dit vanwege de rust die ik neem om aanstaande de feestdagen goed door te komen. Daarnaast wil ik het deze keer ook wat luchtiger houden dan de vorige weken. Deze blog gaat dus ook over iets heel leuks, maar mijn grote vriend (NAH) komt ook hier weer om de hoek kijken.
But first: music
Al sinds ik me kan herinneren, ben ik weg van muziek. Ik bewaar bijvoorbeeld heel fijne herinneringen aan de vakanties met mijn ouders en broertje (inmiddels voldoet hij wel aan het woord broer, aangezien hij inmiddels ook 25 plus is en veel langer dan ik). In de zomer waren dit vaak vakanties met de boot door Nederland, maar één keer in de zoveel tijd gingen we zomers met de auto naar Scandinavië. Tijdens die ritten kwamen alle CD’s uit de tas met muziek van o.a. Bruce Springsteen, Foreigner of de Dire Straits. Ook hadden we altijd 2 of 3 CD’s mee van een Nederlandse band genaamd, juist jawel, De Kast. We hebben die platen grijs gedraaid en er werd heel wat meegeblèrd, soms niet om aan te horen, maar soms ook verrassend zuiver. Het kon ons niet schelen, want we waren op vakantie en hadden plezier.
Hersenletsel & Concerten of festivals
Ondanks mijn hersenletsel en de daaruit voortkomende epilepsie, ga ik nog steeds graag naar concerten en festivals. Gelukkig triggeren felle lichten en bass dreunen bij mij geen epileptische aanvallen. Plus met wat rust van te voren heb ik het er graag voor over om de dag(en) of een week, na zo’n concert of festival, helemaal kapot te zijn. Helaas ben ik dit jaar niet veel naar concerten geweest. Als ik het goed heb maar 1 concert in het begin van dit jaar. Ik had kaarten voor een concert van Bastille, maar wegens te veel vermoeidheid heb ik dat kaartje aan een ander gegeven. Ook de kaarten voor het Lowlands festival van dit jaar heb ik verkocht. Deze keer wegens het slechte weer wat voorspeld werd.
En nu dan?
Enkele maanden geleden viel mijn oog op het 30-jarig jubileumconcert van De Kast in Afas Live Amsterdam. Ja, ik ontvang de nieuwsbrieven van zo ongeveer alle grote concertgebouwen/zalen in Nederland, dus vandaar. Ik dacht meteen: daar moet ik heen en met wie anders dan mijn moeder. Zo hadden we meteen weer een moeder-dochter avondje en konden we weer als vanouds hard meezingen met alle oude nummers. Zo gezegd zo gedaan en afgelopen zaterdag (14 december red.) was het dan eindelijk zover.
De dag van het concert!
Ik had van te voren mijn rust gepakt, vandaar dat ik de week ervoor niet veel heb meegemaakt, en ik was klaar om te gaan. Moeders kwam zaterdag aan het eind van de middag bij me en ’s avonds met het OV naar Amsterdam gereisd. Oordopjes mee en gaan! Jongens, wat was het een fantastische avond! We hadden zitplaatsen op een super goede plek en de oordopjes heb ik uiteindelijk niet nodig gehad. We hebben meegezongen met alle liedjes totdat we er allebei schor van waren. Echt waar, geluksmomentjes van hier tot Tokyo en alle prikkels en vermoeidheid meer dan waard! Het is nu maandag en mijn onderbewuste zingt nog steeds liedjes van De Kast. Die vermoeidheid? Die neem ik op de koop toe en vandaag rust ik dan verder ook lekker uit. De blog staat daarom deze week ook wat eerder online. Ik zie dat het toch al wel weer een heel verhaal is geworden, terwijl ik er eigenlijk nog meer over wil zeggen. De volgende keer dan maar.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie concerten of andere soortgelijke festiviteiten met veel prikkels in licht en geluid ervaren. Hoe bereiden jullie je daarop voor en hoeveel tijd hebben jullie nodig om ervan te herstellen? Kun je bijvoorbeeld nog wel wat dingen doen of is het echt nodig om absolute rust te nemen? Of heb je helemaal nergens last van, wat natuurlijk ook kan. If so, dan wil ik graag weten hoe je dat doet? Laat het vooral weten!