Soms loopt het leven iets anders dan je had gedacht. Zo ook deze keer. Eigenlijk was ik van plan een andere blog online te gooien, maar toch vond ik dit wat ik nu met jullie ga delen een tikkie belangrijker.
Oké, eigenlijk had ik de blog die ik deze week wilde plaatsen al een tijdje klaar liggen. Een blog over de verhuizing terug naar Friesland en alles wat daarbij kwam kijken. De leuke en grappige dingen, maar ook de struggles van voor, tijdens en na de verhuizing. Alleen kwam er iets anders in me op. Iets wat ik echt even van me af moest schrijven, dat heb ik ook gedaan in een ander document. Maar daarna dacht ik, dit is ook iets voor in de blog en naar mijn mening belangrijker om te delen dan mijn verhuisverhaal. Toch heeft het indirect wel met de verhuizing te maken. Oké, komt ie..
Confrontaties
De laatste maanden, dus sinds de verhuizing, betrap ik mezelf erop dat ik met iets heel anders struggle dan ik van te voren gedacht had. Laatst postte ik er al een Insta story over: confrontaties. De confrontatie waar ik het over heb nu zo na de verhuizing, is dat ik dingen echt niet meer zo snel kan als iemand anders. En dan heb ik het vooral over dingen snel achter elkaar doe en over de hele dag verspreidt. Nu is er in dit huis, groter en ouder dan ons appartement in Grunn, altijd wel wat te doen. Op zich niet erg, want het houdt je bezig en het houdt je van de straat, maar tegelijkertijd is het ook ontzettend frustrerend. Want na bijvoorbeeld een werkdag, kom ik niet aan de dingen toe die ik graag wil doen in huis. Dat lukt me gewoon niet, hoe graag ik het ook wil. Iets wat dus wekelijks, zo niet dagelijks aan de orde is. Super frustrerend en ook heel confronterend.
Hulp
Nu hoor ik je denken, ‘Kun je geen hulp vragen?’ of ‘Kan je vriend je niet helpen?’. Ja, dat kan allemaal en dat gebeurt ook allemaal. Tot eind oktober (eigenlijk nu ook nog) heb ik ongelooflijk veel hulp gehad van mijn ouders waar dat kon. Gevraagd en ongevraagd. Daar ben ik ook ontzettend dankbaar voor, begrijp me niet verkeerd. Maar je wilt het ook zo graag zelf doen.
Nu het skydive seizoen zo goed als afgelopen is, heeft mijn vriend ook meer tijd om te helpen. Super fijn en hij doet ook echt veel! Dankbaarheid all over. Maar ook hier soms best confronterend, want hij doet zoveel overdag. Dat zorgt bij mij soms wel voor verdrietige momenten, die ik niet altijd uit. Het is gewoon confronterend, want het doet me denken aan de tijd dat ik dat soort dingen ook gewoon allemaal op 1 dag kon doen. Dat ik het niet over een paar weken hoef uit te spreiden. Nu ik dit schrijf, zorgt het ook weer een beetje voor een brok in mijn keel. Het leven met NAH is gewoon niet altijd makkelijk en je moet alles maar slikken. Want vaak is het zoals het is en kun je er weinig aan veranderen en dat is in 1 woord gewoon k*t.
Zo dat met jullie gedeeld hebbende, wil ik nog wel even zeggen dat ik mijn frustraties daarover geuit heb naar mijn wederhelft en dat dat ontzettend opluchtte. Dus dat is sowieso een tip van flip: krop zoiets niet op en praat erover. Hoe moeilijk het ook is en al uit je dat met horten en stoten door de tranen, ook dat lucht op.
Om af te sluiten, ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met confrontaties zoals ik die beschreven heb hierboven. Enn.. volgende week beloof ik dat ik de verhuisblog online zet. Die hebben jullie van me tegoed!
Leuk geschreven! Maar helaas ook zo herkenbaar. Ik had laatst een gesprek met een behandelaar die me erop betrapte dat ik steeds zeg effe iets te doen. Maar met NAH gaat niks meer effe. Het kost meer tijd en al kost het dezelfde hoeveelheid tijd, dan kost het bijkomen of uitrusten wel extra tijd. Pfff, gedoe.
Succes met de laatste loodjes van de verhuizing!
Dank je wel! Ja, precies. Ik zeg dat ook vaak, en in principe kan ik ook alles wel, maar inderdaad niet effe. Qua verhuizen is alles gelukkig klaar, alleen boven staan nog wat dozen en in mijn kantoor. Maar die dingen hoeven we voorlopig niet te gebruiken. Dus dat hoeft niet effe haha.
Zo herkenbaar. Mijn behandelaar zei afgelopen week ; stop nu eens met je best doen. Ook zo confronterend.
Ik heb ook leren communiceren met wederhelft omdat ik hem niet met mijn frustraties wbt nah wou confronteren , maar lucht idd wel op.
Confrontatie hulp zoeken; heb de hulp in de huishouding opgezegd, raak compleet vd mik door de confrontatie in eigen woning waar een ander mijn spullen opruimt of schoonmaakt en mijn aandacht vraagt. Wat minder netjes in huis geeft dan meer rust en minder prikkels.
Wat vandaag niet lukt lukt soms de andere dag wel of over een paar dagen.
Ah lieve buddy! Goed dat je dit beschrijft! Super herkenbaar natuurlijk! Wat mij ook super geholpen heeft in deze struggle die nog regelmatig wel eens voorbij komt maar niet zo erg meer omdat ik tijdens herstel periode eens moest opschrijven met wat voor gevoel aan batterij ik bijv de dag begon (70%, 50% etc) daarna de dingen opschrijven die ik WEL allemaal had gedaan tot in detail ook van mentaal tot fysiek. dan viel het best mee altijd want zoals schrijven, denken etc kost ons ook energie allemaal . En die verhuizing heeft waarschijnlijk al je reserves die je had ook opgeslokt natuurlijk. Dus die periode heb jij veel gedaan! Die batterij van reserves moet waarschijnlijk nu opladen ook 🙂 groetjes van je brainbuddy!
oh dit is zo herkenbaar! Ik heb ook een pittige periode achter de rug, en dan kan ik een tijdje weer veel minder. Als ik heb gewerkt, kan ik echt niks meer. En ik vind t zo vervelend dat op zo’n dag dan automatisch alles neerkomt op mijn partner. Erover praten helpt wel goed hè. Maar het feit dat “even iets doen” eigenlijk niet meer bestaat, vind ik ook veel te verdrietig om echt te kunnen accepteren…