Hoe gaat dat eigenlijk, herstellen na NAH te hebben opgelopen? In mijn beleving gaat een herstelperiode door 5 herstelfases heen. In dit artikel vertel ik hoe ik mijn herstel heb beleefd en nog steeds beleef.
Tsja, om te beginnen: iedereen herstelt verschillend van NAH, iedereen beleeft het anders en iedereen doet andere dingen om te herstellen. Zowel fysiek als mentaal. Het punt dat volgens mij wel voor iedereen geldt (correct me if I’m wrong;)): ben je ooit helemaal hersteld? Ik denk van niet. In mijn beleving is het herstel nooit klaar. Zelfs al is het in mijn geval bijna 8 jaar geleden dat ik NAH heb opgelopen. I know, het klinkt allemaal heel negatief, maar dat is het zeker niet!
Waarom herstel je nog altijd?
Persoonlijk denk ik dat er verschillende vormen van herstel zijn. Ik wil niet zeggen dat dit voor iedereen hetzelfde is, maar toch. Hoe ik het zie, is dat het herstellen altijd maar doorgaat. Tenminste als ik erop terugkijk vanaf mijn ongeluk tot nu, zie ik dat ik eigenlijk door verschillende herstelfases heen ben gegaan.
Fase 1 – Overlevingsmodus aan!!!!
Direct na mijn ongeluk kwam ik in een soort van overlevingsmodus terecht. Ik moest en zou weer mijn ‘oude’ ik worden. In mijn achterhoofd wist ik misschien al wel dat dat never nooit zou gebeuren, maar ik moest het in ieder geval geprobeerd hebben. Nou, we weten wat dat heeft opgeleverd 😉 Anyway, in het begin was mijn herstel groot. Ik moest weer opnieuw leren lopen en leren praten, en dat ging met super grote stappen. Het was dus allemaal heel erg meetbaar en vooral ook zichtbaar.
Dat was ook het geval toen ik weer met mijn studie ging beginnen. In het begin was het even weer proberen, maar al snel was het alsof ik nooit weg was geweest. Het ging allemaal vanzelf, totdat ik een echte ‘set back’ kreeg. De stappen die ik in het begin van deze fase zette, waren er niet meer en mijn herstel stagneerde. Ik deed zelfs stappen terug! Voorbeeld: na een jaar kon ik mijn studie niet meer fulltime volgen en moest ik pas op de plaats maken. Dat zorgde voor een heel ander soort herstel. De overlevingsmodus was eruit, ik moest een andere manier vinden om dat stukje herstel weer op te bouwen. Een nieuwe fase begon.
Fase 2 – Rouwproces, emotionele fase, call it what you want.
De fase van herstel in overlevingsmodus was er niet meer. Een andere fase volgde. Een herstelfase die je gerust een echte rouwfase kunt noemen. Het echte besef komt pas op het moment als je merkt dat je niet meer alles kunt doen zoals je dat eerder, voor je ongeluk, deed. Ja, je kunt het inderdaad een rouwproces noemen, maar ik noem het liever een nieuwe herstelfase. Een herstelfase waarin je veel momenten hebt van vechten om het ‘oude’ terug te krijgen. Dus momenten van super veel frustratie, woede en verdriet, maar ook momenten waarbij het voelt alsof je gefaald hebt. Het is echt een fase waarin je beseft dat je moet leren omgaan met NAH, hoe dan ook en op wat voor manier dan ook. Je hebt geen keus, die keus is al voor je gemaakt. De momenten van grote herstelstappen zetten op fysiek vlak waren in mijn geval voorbij in deze fase. Het ging nu vooral om de (kleine) stapjes die ik nog kon zetten op mentaal vlak.
Fase 3 – Ontdekken van een nieuwe balans
Toen die 2e herstelfase een beetje makkelijker ging, kwam er nog een herstelproces om de hoek kijken: die van een nieuwe balans zoeken. Wat kan ik nu echt allemaal en hoe implementeer ik dat in mijn dagelijkse leven? Nieuwe ontdekkingen doen eigenlijk. Persoonlijk vond en vind ik dit de moeilijkste fase van herstel. Vanwege mijn doorzettingsvermogen stelde ik veel te hoge grenzen. Grenzen die ik niet kon waarmaken, wat er weer voor zorgde dat ik, figuurlijk gezien, weer teruggezet werd naar fase 2: omgaan met die frustratie. Want echt, wat was ik ontzettend boos, gefrustreerd en ook wel angstig. Hoe zou ik ooit zo’n balans kunnen vinden? Een balans waarin ik, met mijn koppige karakter, kon gaan samenwerken met dat ding dat NAH heet?
Uiteindelijk ging het stapje voor stapje beter en belandde ik weer in fase 3, maar deze stapjes waren nog weer iets kleiner dan de stappen die ik had gezet in fase 1 en fase 2. Het zoeken naar de juiste, nieuwe balans vergt veel tijd en veel energie. Energie die je als hersenletsel patiënt gewoonweg niet hebt. Gelukkig is die balans er nu 9 van de 10 keer wel, wat me brengt bij de volgende fase..
Fase 4 – Alles is nog mogelijk gek!
Nu de balans in mijn leven er zo goed als mogelijk is, ervaar ik steeds meer momenten van hoop. Niet dat ik nog hoop op dat ik zo kan leven als voor mijn ongeluk leefde, maar meer hoop in de zin van dat er nog van alles mogelijk is! Dat het ook voor iemand met NAH mogelijk is om datgene te bereiken wat je echt wilt, net als voor een gezond iemand. Als je er maar in gelooft. Ik denk dat dat ook het belangrijkste punt is van deze herstel fase. In jezelf geloven en hoop houden dat het mogelijk is. Nee, dat is niet gemakkelijk en dat komt ook niet naar je toe. Je moet er wat voor doen. Maar persoonlijk heb ik gemerkt dat ik, toen ik die hoop vond en in mezelf ging geloven, meer mogelijkheden zag en ook meer van dingen kon genieten. Misschien klinkt het niet logisch, maar zo voelt het voor mij wel. Je kunt het misschien beter zien als een stukje mentaal herstel in plaats van fysiek. Het is dus niet zozeer een meetbaar of zichtbaar stukje herstel, maar het is zeker wel een grote stap naar herstel!
Fase 5 – Laatste fase, de finishing touch
Fase 5 zie ik voor mezelf op dit moment als de laatste stap, de finishing touch. Mentaal heb ik in fase 4 een stap gezet door de mogelijkheden te zien ook al ‘zit’ ik de rest van mijn leven met dat verrekte NAH. Ik ben weer in staat om te genieten van de dingen om me heen. In deze fase zit dan ook het laatste kleine stapje naar blij zijn waar ik nu sta. Ik noem het zelf een klein stapje, maar geloof me: ik zag dit voorheen als een heeeule grote hindernis. Een stap die veel te groot leek om te kunnen maken. Na mijn ongeluk, na herstelfase 1 en 2, had ik voor mezelf niet kunnen bedenken dat ik, na bijna 8 jaar, hier zou staan. Het klinkt gek, maar ik ben blij en gelukkig met het leven wat ik nu leef. Misschien leef ik zelfs wel mijn beste leven op dit moment en dat zorgt ervoor dat ik rust heb in mijn lijf en in mijn kop. Serieus, dat geeft energie!
Natuurlijk, ook ik heb mijn moeilijke momenten, maar ik probeer ze zo goed mogelijk te relativeren. Ook al is dat soms lastig. Maar in deze, denk ik, laatste herstelfase, voel ik me lekker, ik zou er bijna niet meer uit willen. En misschien hoeft dat ook wel nooit. Want ja, de herstel stappen die ik maakte in het begin waren groot, maar werden in elke fase steeds een beetje kleiner, steeds minder zichtbaar en steeds minder meetbaar. Misschien zijn de herstel stappen nu wel zo klein geworden dat ik ze niet eens meer opmerk. Dat ik het niet meer door heb dat ik nog steeds wel ieniemini stapjes maak. Ik ben dan ook van mening dat herstellen altijd maar doorgaat. Herstellen is nooit klaar!
Wat denken jullie? Komt er een einde aan het herstellen, of is het een oneindig iets? Ik ben benieuwd!
Tot Slot
PS Ik wil graag nog even een shoutout doen naar lotgenootje Angelique van @mijn_nah_route. Ze heeft me met haar post op Instagram wederom geïnspireerd. Een aanrader om haar te gaan volgen op Instagram! Dank je wel Angelique!
Wauw, dat heb je heel mooi uitgelegd zeg!